LET THE HEART BEAT (DIL DHADAKNE DO) (2015, Zoya Akhtar, India, A+25)

LET THE HEART BEAT (DIL DHADAKNE DO) (2015, Zoya Akhtar, India, A+25)

--เอามาดัดแปลงเป็นละครทีวีน้ำเน่าแบบ 15 ตอนจบได้สบายมากๆ เนื้อหาของหนังเกี่ยวกับคนรวยอินเดียกลุ่มนึงที่ไปเที่ยวเรือสำราญล่องกรีซ-ตุรกีด้วยกัน และตัวละครมีทั้งรุ่นแม่กับรุ่นลูก คือตัวละครรุ่นแม่ก็มีป้าๆหลายคนที่แต่ละคนก็มีออร่าไม่แพ้กัน มีการเขม่นกัน นินทากัน ป้าๆหลายตัวสมควรโดนตบเรียงตัวเป็นอย่างมาก ส่วนตัวละครรุ่นลูกก็ชิงรักหักสวาทกัน หนังมีนางเอก 3 คน คนนึงเป็นสาวนักธุรกิจที่ต้องต่อสู้กับแนวคิดเหยียดเพศหญิงในอินเดีย, คนที่สองเป็นนักเต้นระบำที่หนีออกจากบ้าน ส่วนคนที่สามเป็นสาวน้อยที่ไปตกหลุมรักชายหนุ่มในครอบครัวของศัตรู

--ดูแล้วนึกถึง “มหัศจรรย์แห่งรัก” ของหม่อมน้อย ในแง่ที่ว่า มันเป็นเรื่องของคนรวยๆที่มาชุมนุมอยู่ในสถานที่เดียวกัน แล้วก็มีการตกหลุมรักกัน, ชิงรักหักสวาท, พยายามหาผัว, งอนกันไปงอนกันมา, ไม่กล้าบอกความจริง, ความชอกช้ำใจที่เก็บงำมานานถูกเปิดเผย อะไรทำนองนี้เหมือนๆกัน แต่เราว่าเรื่องนี้ดูแล้วอินกว่า “มหัศจรรย์แห่งรัก”

จริงๆแล้วชอบหม่อมน้อยเวลาทำหนังแบบ “ช่างมันฉันไม่แคร์” และ “มหัศจรรย์แห่งรัก” มากกว่าหนังยุคหลังๆของหม่อมน้อยหลายเท่า พอเราได้ดู LET THE HEART BEAT เราก็เลยรู้สึกเสียดายความสามารถของหม่อมน้อย คือเรารู้สึกว่าหม่อมน้อยสามารถทำหนังแบบ LET THE HEART BEAT ได้ไม่ยาก แต่แกดันหันไปทำหนังแนวอื่น

--มีฉากเต้นรำฉากนึงที่ยาวประมาณ 5 นาที ทุกตัวละครเต้นหนักมาก แล้วกล้องก็หมุนเลี้ยวลดเข้าไปในท่ามกลางนักแสดงตลอดเวลา คือเรารู้สึกว่ามัน choreograph หนักมากในฉากนั้น เพราะกล้องมันไม่อยู่นิ่ง แล้วมันไม่ตัดภาพเลย เพราะฉะนั้นการ choreograph ท่าเต้นในฉากนั้นมันต้องนึกถึง “การเคลื่อนไหวของตากล้อง” ด้วย ซึ่งมันจะต่างจากฉากเต้นรำในหนังทั่วๆไปที่ไม่ต้องคำนึงถึงการเคลื่อนไหวของตากล้องมากเท่านี้

--จริงๆแล้วชอบในระดับ A+30 มาตลอดทั้งเรื่อง แต่เกรดมาร่วงตอนจบ เพราะมันเล่นใหญ่เกินไป

--เคยดูหนังของ Zoya Akhtar อีกเรื่องนึง คือเรื่อง LUCK BY CHANCE (2009) เป็นหนังที่ชอบสุดๆในระดับ A+30